ಹೌದು,
ಮಾತೇ ಆಡಬೇಡ ಅಂದರೆ
ಅಂಬೋರಿಗೇನು ಅನ್ನುವುದು?
ಅಂತಾ ದಿನವೊಂದಿತ್ತು--
--ಮೊದಲ ಮಾತಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಕಾತರ ಇತ್ತಲ್ಲ!:-
ಸುತ್ತಲೂ ಕಾದವರ ತೆರೆದ ಕಿವಿಗೆ!?
ಒಂದು ಸಲ ಹೇಳು
ಇನ್ನೊಂದೇ ಬಾರಿ--
ಅಮ್ಮಾs ಅನ್ನು,ಅಪ್ಪಾs ಅಂದು ಬಿಡು!
ಕಳ್ಳಾ,ಕಳ್ಳಿ!
ನಿನ್ನ ನಲ್ಲಿಗೆ ನಾವೇ ಕೊಡಪಾನ!
ತುರ್ತಾಗಿ ಬೇಕಿತ್ತು, ಖಾಲಿ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ!,
ಒಂದು ಸಲ ಹೇಳಿಬಿಡು: "ಅಜ್ಜಾ,ಅಜ್ಜಿ' ಅಂತ!
ಕಿಸೆ ತುಂಬಾ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು ಕೊಡುವೆ"
ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಜುಲುಮೆ.
ಈಗ ಯಾರಿಗೂ ಮಾತೇ ಬೇಡ!
ಆಡಿದರೆ, 'ವಾಚಾಳಿ'
ಆಡದಿದ್ದರೆ "ಮೂಕಜಾಣ"
ಬಿರುದು!--
--ಕೇಳಿ,ತಿಳಿದ ಅಷ್ಟೋ ಇಷ್ಟು ಮಾತೂ ಬತ್ತಿ ಹೋಗಿದೆ.
ಅಬ್ಬಾ!
ಇಲ್ಲಿ ಮಾತು ಆಡಿದರೂ ಕಷ್ಟ,
ಆಡದಿದ್ದರಿನ್ನೂ ಕಷ್ಟ,
ಎಂದು ಅರಿವಾಗಿದೆ,
ಅದಕೇ,
ಯಾರು ಕೇಳಲಿ ಬಿಡಲಿ,
ಅಗತ್ಯ ಬಿದ್ದಾಗ ಆಡದಿರೆನು.
ಗಣಪತಿ ಗೌಡ,ಹೊನ್ನಳ್ಳಿ