ಜೋಳದ ಹೂವು [ಕವನ]

ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಅಳುತಿದೆ

ಜೋಳದ ಹೂವೊಂದು ಮಗುವಂತೆ

ಮನದಿಂಗಿತವ ಕೇಳುವವರಾರೆಂದು

ನರಳುತಿದೆ ತನ್ನೆದೆಯ ಗೂಡಲ್ಲಿ

ರಾತ್ರಿ-ಹಗಲೆನ್ನದೆ.

ಯಾರಬಳಿ ನನ್ನ ಮನದಿಂಗಿತವನರುಹಲಿ?

ಯಾರ ಬಳಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ನನ್ನಳಲ?

ಗೆಳೆತನದ ಸಲುವಾಗಿ ಯಾರ್ಯಾರ ಬೇಡಲಿ?

ನನ್ನೆಡಗೆ ಸುಳಿಯರಾರೂ

ಅಯ್ಯೋ, ಇದು ನನ್ನ ವಿಧಿಯೆ?

ಪಾತರಗಿತ್ತಿಗೆ ಹೇಳಲೆ?

ಛೇ, ತಗುಲಿದೆ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಹುಚ್ಚು!

ಭ್ರಮರಕ್ಕೆ ತಟ್ಟಿದೆ

ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿಯ ಮೋಹ!

ಕಣಜವನು ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆವೆನೆಂದರೆ

ಛೇ, ಅದಕೂ ಸೋಕಿದೆ ತಾವರೆಯ ಪ್ರೇಮ!

ಯಾರ ಬಳಿ ಹೇಳಲಿ ಅಡಗಿದ

ಗುಹೆಯೊಳಗಿನ ಮರ್ಮ ಕಣ್ಣೀರಿನದ್ದೆಂದು,

ಗೋಗರೆಯುತಿಹೆ ಸುಯ್ಲು ಸೋರದ ಹಾಗೆ

ನುಂಗುತಿಹೆ ಒಳಗೊಳಗೆ...

ಎತ್ತಲಿಂದಲೂ ಬರರು ರ್ಯಾಕೆ ಇತ್ತ?

ಕುಸುಮ-ವಾಸನೆಯ ಕಂಪಿಲ್ಲವೆಂದೆ?

ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ

ಮಧುವಿಗೆ ರುಚಿಯಿಲ್ಲವೆಂದು?

ಮರುಗುತಿಹ ಹೂವು ಸೇರುವುದು

ಹೇಗೋ ಕೊನೆಗೆ ಮೌನದಾ ಒಡಲ

ಸಮಾಧಾನಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನೆದೆಯ ಕಡಲ...

ಹೋದರೇನಂತೆ, ಹೋಗಲಿ ಬಿಡಿ

ವಯ್ಯಾರದ ಹೂವಿನೆಡೆಗೆ ಮಧು-ಕಂಪನರಸಿ

ನಾನರಿಯದಿಹೆನೆ, ಈ ಗೆಳೆತನದ ಗುಟ್ಟ?

ಹೂವು-ದುಂಬಿಯ ಆಟವಾ

ಮಕರಂದ ಇರುವನಕ

ಪಾತರಗಿತ್ತಿಯ ಹುಚ್ಚು,

ವಯ್ಯಾರವಿರುವನಕ

ಭ್ರಮರದಾ ಪ್ರೇಮ,

ಘಮ ಘಮಿಸುತಿರುವನಕ

ಕಣಜದಾ ಸ್ನೇಹ!

ಎಲ್ಲ ತೀರಿದ ಮೇಲೆ ಉಳಿಯುವುದೆ ಮೋಹ?

ಬೇರೆ ದಾರಿಯ ಹುಡುಕಲೆಲ್ಲಸನ್ನಾಹ!!

        ***

ಪೂಜಾ ನಾರಾಯಣ ನಾಯಕ ✍️